De geschiedenis van 1964
De Verenigde Staten lanceerden op 29 januari om 16:25 UTC de eerste Saturn 1 raket vanaf lanceerbasis Cape Canaveral.
De tweetrapsraket had een hoogte van 55 meter met een diameter van 6,6 meter en woog 510.000 kilogram. Deze raket was speciaal ontwikkeld om middelzware lading tot 9.100 kilogram in een lage omloopbaan om de aarde. Ook het testen en ontwikkelen van raketvoortstuwing was een doelstelling om zo de volgende generatie te ontwikkelen en uiteindelijk de raketontwikkeling voor de bemande vluchten naar de maan.
De eerste trap bestond uit acht Rocketdyne H-1 motoren, de tweede trap uit zes Rocketdyne RL-10A motoren.
De NASA lanceerde op 30 januari om 15:49 UTC de Ranger 6 vanaf lanceerbasis Cape Canaveral.
Deze impact maanlander werd op een koers naar de maan gebracht en na een kleine correctie was het ruimtevaartuig op ramkoers. Tijdens deze missie waren er technische problemen met de camera die opnamen moest maken van de laatste fase voordat de impactsonde neerstortte op de maan. Op 2 februari stortte de Ranger 6 op de maan in de Sea of Tranquillity, maar stuurde geen fotobeelden door de technische problemen.
Op 19 februari om 05:47 UTC werd de Zond gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Dit ruimtevaartuig van het type 3MV-1A (No.2) van de Sovjet Unie zou langs de planeet Venus vliegen, daar een sonde lanceren die op de planeet zou landen en daarna doorvliegen om de zon te onderzoeken echter liep het anders af.
Tijdens de lancering was er een defect aan een klep waardoor er een ophoping van explosieve gel ontstond. Toen de bovenste trap werd ontkoppeld en ontstoken explodeerde het geheel en stortte nabij Barabinsk in Siberië neer.
De Sovjet Unie lanceerde op 21 maart om 08:15 UTC de Luna 5A vanaf lanceerbasis Cosmodrome.
De Luna 5A van het type Ye-6 (No. 6) met een gewicht van 1.422 kilogram zou het eerste
ruimtevaartuig zijn wat een zacht landing op de maan zou maken, maar zover kwam het niet. Tijdens de lancering werd een klep niet volledig geopende waardoor het ruimtevaartuig niet in een juiste omloopbaan kon worden gebracht door onvoldoende stuwkracht.
Het ruimtevaartuig verloor hoogte en verbrandde in de atmosfeer.
Op 27 maart om 03:24 UTC werd de Kosmos 27 gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Dit ruimtevaartuig van het type 3MV-1 (No.1) ook wel Zond 1 genaamd van de Sovjet Unie zou langs de planeet Venus vliegen en daar een sonde lanceren die op de planeet zou landen. De lancering ging goed totdat er koers gezet moest worden naar de planeet Venus, de bovenste trap werd niet ontstoken.
Het ruimtevaartuig verbrandde de volgende dag in de atmosfeer.
Op 2 april om 02:42 UTC werd de Zond 1 gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Dit ruimtevaartuig van het type 3MV-1 (No.2) van de Sovjet Unie zou langs de planeet Venus vliegen en daar een sonde lanceren die op de planeet zou landen.
Tijdens de vlucht naar de planeet Venus waren er technische problemen waardoor het ruimtevaartuig drukloos werd. Er ontstond kortsluiting in het ruimtevaartuig toen er communicatie tot stand werd gebracht, hierdoor werd er door de grondleiding overgeschakeld met de Venus lander om zo te kunnen communiceren.
De communicatie met de lander ging verloren op 14 mei, maar er konden nog wel enkele metingen worden uitgevoerd.
De Verenigde Staten lanceerden op 8 april om 16:00 de eerste Titan II raket vanaf lanceerbasis Cape Canaveral.
Deze tweetrapsraket van een Titan II GLV type was 33 meter hoog met een diameter van 3 meter kon ladingen van 3.600 kilogram in een lage baan om de aarde brengen.
De eerste trap van de raket had twee raketmotoren van het LR87-AJ7 type en een raketmotor van het LR91-AJ7 type op de tweede trap, beide gefabriceerd door Aerojet.
Op 8 april om 16:00 werd de Gemini 1 gelanceerd vanaf lanceerbasis Cape Canaveral.
Het was het eerste onbemande ruimtevaartuig van het Gemini project van de NASA.
Deze testvlucht had tot doel om het nieuwe ruimtevaartuig en de gemodificeerde raket Titan II te testen. Het nieuwe communicatie- en volgsysteem van het project werd uitvoerig getest en konden de ondersteuningsploegen oefenen voor de bemande vluchten.
Na de lancering bleef het ruimtevaartuig aan de tweede trap van de raket bevestigd en maakt 64 omloopbanen om de aarde in plaats van drie.
Nadat de testgegevens waren verzameld en de missie was afgelopen kwam het ruimtevaartuig weer terug naar aarde. Om te voorkomen dat het ruimtevaartuig in verkeerde handen zou vallen waren er gaten in het hitteschild gemaakt zodat deze grotendeels verbrandde en op 12 april in de Atlantisch Oceaan verdween.
De Sovjet Unie lanceerde op 20 april om 08:08 UTC de Luna 5B vanaf lanceerbasis Cosmodrome.
De Luna 5B van het type Ye-6 (No. 5) met een gewicht van 1.422 kilogram zou het eerste ruimtevaartuig zijn wat een zacht landing op de maan zou maken, maar zover kwam het niet. Tijdens de lancering waren er technische problemen met de bovenste trap van de raket waardoor deze te snel uit ging en zodoende niet een omloopbaan kon komen.
Het ruimtevaartuig verloor hoogte en verbrandde in de atmosfeer.
Op 28 mei om 17:07 UTC werd de Apollo BP-13 gelanceerd vanaf lanceerbasis Cape Canaveral, en was hiermee de eerste lading aan boord van de Saturn 1 raket.
De Apollo Boilerplate 13 ook wel SA 6 of AS 101 genoemd is een mock-up van de Apollo Command module dat tijdens de missie getest werd waarbij de tweede trap van de raket en het ruimtevaartuig gekoppeld bleven.
De Apollo BP-13 kwam op 1 juni terug in de atmosfeer en verbrandde deels en stortte neer in de Stille Oceaan maar werd niet geborgen.
De NASA lanceerde op 28 juli om 16:50 UTC de Ranger 7 vanaf lanceerbasis Cape Canaveral.
Deze impact maanlander werd op een koers naar de maan gebracht en na een kleine correctie was het ruimtevaartuig op ramkoers. Het ruimtevaartag had tot doel gedetailleerde foto’s van het maanoppervlak te maken tijdens de laatste fase van de missie.
Op 31 juli stortte de Ranger 7 op de maan in Mare Congnitum waarmee de missie geslaagd kon worden afgesloten.
Op 14 augustus om 22:00 UTC werd de eerste Atlas-SLV3 gelanceerd vanaf Vandenberg Air Force Base.
Deze tweetrapsraket van de Verenigde Staten met een Agena-D als bovenste trap had een hoogte van 36 meter met een diameter van 3 meter en kon een lading van tot 1.000 kilogram aan lading in een lage omloopbaan brengen.
De raket was een afgeleide van de SM-65 Atlas raket welke was ontwikkeld als intercontinentale ballistische raket (ICBM).
Dit type werd veelal gebruikt voor het lanceren van ladingen voor het Gambit-, Vela- of Mariner programma.
Op 18 augustus om 09:15 UTC lanceerde de Sovjet Unie de eerste Kosmos-1 raket vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Deze tweetrapsraket gebaseerd op de R-14 ballistische raket met een hoogte van 26,3 meter en een diameter van 2,34 meter kon een lading van 1.400 kilogram in een lage omloopbaan brengen.
De Verenigde Staten lanceerden op 1 september om 15:00 de eerste Titan III raket vanaf lanceerbasis Cape Canaveral.
Deze drietrapsraket van een Titan III type A was 42 meter hoog met een diameter van 3,05 meter kon ladingen van 3.100 kilogram in een lage baan om de aarde brengen.
De eerste trap van de raket had twee raketmotoren van het LR87-AJ9 type, een raketmotor van het LR91-AJ9 type op de tweede trap en twee AJ10-138 type, allen gefabriceerd door Aerojet.
De bovenste trap van deze raket was een Transtage die gemonteerd was op een Titan II raket om testen uit te voeren voor de in ontwikkeling zijnde Titan IIIC.
Op 18 september om 16:22 UTC werd de Apollo BP-15 gelanceerd vanaf lanceerbasis Cape Canaveral.
De Apollo Boilerplate 15 ook wel SA 7 of AS 102 genoemd is een mock-up van de Apollo Command module dat tijdens de missie getest werd waarbij de tweede trap van de raket en het ruimtevaartuig gekoppeld bleven.
De Apollo BP-15 kwam op 22 september terug in de atmosfeer en verbrandde deels en stortte neer in de Stille Oceaan maar werd niet geborgen.
Op 6 oktober om 07:00 UTC werd de Kosmos 47 gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Deze eerste onbemande testvlucht van de Sovjet Unie van een Voskhod-3KV capsule werd in een lage omloopbaan van de aarde gebracht. Deze testvlucht ging vooraf aan de bemande vlucht Voskhod 1 die een week later plaatsvond.
Na een dag van testen keerde de capsule weer terug naar aarde waar het op 7 oktober landde op de Steppe van Kazachstan.
Foto v.l.n.r.: Konstantin Feoktistov, Vladimir Komarov en Boris Yegorov.
De Sovjet Unie lanceerde de eerste bemande Voskhod 1 op 12 oktober om 07:30 UTC vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Aan boord van deze Voskhod-3KV No.2 waren drie kosmonauten, wat voor het eerst in de geschiedenis was dat er meer dan een bemanningslid in een capsule de ruimte in werd gelanceerd.
Door het beperkte lanceergewicht en de ruimte in de capsule waren de ruimtepakken voor de kosmonauten niet aanwezig.
Na een dag in de krappe capsule landden de drie kosmonauten op 13 oktober op de Steppe van Kazachstan.
Vanaf lanceerbasis Cape Canaveral werd de NASA Mariner 3 op 5 november om 19:22 UTC gelanceerd.
De doelen van de missie naar de planeet Mars waren:
- het maken van close-up foto’s;
- verzamelen van gegevens over de interplanetaire omgeving van Mars.
Nadat het ruimtevaartuig in een baan om de aarde was gebracht ging het mis, de beschermkappen (fairing) die de Mariner 3 beschermde kwamen niet los. Oplossingen van de grondleiding bleven waardoor de batterijen uitgeput raakte en de missie aan een einde kwam.
Vanaf lanceerbasis Cape Canaveral werd de NASA Mariner 4 op 28 november om 14:22 UTC gelanceerd.
De doelen van de missie naar de planeet Mars waren:
- het fotograferen van het Mars oppervlak;
- onderzoek van eventuele stralingsgordels rond de rode planeet.
Hiermee was de Mariner 4 het eerste ruimtevaartuig dat succesvol de planeet Mars bereikt en ook de eerste die foto’s van de planeet naar aarde stuurde.
Nadat het ruimtevaartuig Mars was gepasseerd ging het radiocontact op 1 oktober 1965 verloren, hierna werd deze nog hersteld maar na twee keer getroffen te zijn door micrometeorieten ging het contact op 21 december 1967 voorgoed verloren.
Op 30 november om 13:25 UTC werd de Zond 2 gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Het ruimtevaartuig was van het 3MV-4 type (No.4) en het had de missie gegevens te verzamelen van de planeet Mars tijdens de zogenaamde flyby.
Tijdens de vlucht naar de rode planeet ging het radiocontact begin mei 1965 verloren en was er een zonnepaneel uitgevallen, toch passeerde de Zond 2 op 6 augustus 1965 Mars op een afstand van 1.500 kilometer.
Het doel van de missie was het fotograferen en het onderzoeken van de planeet.