De geschiedenis van 1970
Op 6 februari om 04:16 UTC werd de Luna 16C (Ye-8-5 No.405) gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
De Luna 16C missie van de Sovjet Unie naar de maan zou uit twee delen bestaan. Het eerste was landen op de maan en daarna weer opstijgen en retour naar aarde.
Tijdens de lancering waren er technische problemen met de eerste trap van de raket waardoor de lancering mislukte.
De eerste Diamant-B raket werd op 10 maart om 12:20 UTC gelanceerd vanaf lanceerbasis Guiana Space Centre.
Deze drietrapsraket kon ongeveer 160 kilogram aan lading in een lage omloopbaan brengen en was 23,5 meter hoog met een diameter van 1,34 meter.
Ondanks het succes van dit Franse programma werd het stop gezet ten behoeve van de deelname aan het Europese programma om de Ariane raket te produceren.
Foto v.l.n.r.: Jim Lovell, John Swigert en Fred Haise.
Astronaut Ken Mattingly was ziek geworden en vervangen door John Swigert.
Op 11 april om 19:13 UTC werd de Apollo 13 (CSM 109) gelanceerd vanaf lanceerbasis Kennedy Space Center en zou als derde van het Apollo programma een maanlanding maken, maar de vlucht verliep geheel anders.
Na twee dagen richting de maan te zijn gevlogen ontplofte er een zuurstoftank. Gezagvoerder James Lovell had de nodige astronauten ervaring opgedaan als bemanningslid van Gemini-7, Gemini-12 en Apollo-8 en sprak koelbloedig de legendarische woorden: Houston we’ve had a problom”.
De zuurstoftank 2 had bij de ontploffing een ventiel van zuurstoftank 1 beschadigd, waardoor de voorraad zuurstof snel verloren was gegaan. De gevolgen waren dat er geen water en energie meer beschikbaar was en als het nog niet erger kon was de raketmotor buitengebruik geraakt. Gelukkig had de servicemodule de ontploffing onbeschadigd doorstaan en had de aanwezig antenne op het ruimtevaartuig die nodig was voor de communicatie met de aarde ook geen schade opgelopen.
De aangekoppelde maanlander Aquarius (LM 7) kon de energie, water en zuurstof leveren om de bemanning in leven te houden, maar een landing op de maan was uitgesloten.
Na de bijna onmogelijk taak slaagde de bemanning erin om het ruimteschip zodanig te repareren dat er weer richting aarde gemanoeuvreerd kon worden.
Na een hachelijk avontuur landen de astronauten op 17 april in de Stille Oceaan.
In 1995 verscheen de verfilming van deze Apollo-13 vlucht.
China lanceerde op 24 april om 13:35 UTC de eerste Long March 1 vanaf lanceerbasis Jiuquan Satellite Launch Center.
De drietrapsraket, ook wel Chang Zheng 1 genoemd, had een hoogte van 29,46 meter, een diameter van 2,25 meter en kon een lading van 300 kilogram in een lage omloopbaan brengen.
De raket was gebaseerd op ballistische raket DF-4 met een extra derde trap.
Op 1 juni om 19:00 UTC werd de Soyuz 9 gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
De aan boord twee kosmonauten voerden diverse experimenten uit in de laatste Soyuz 7K-OK bemande casule.
De twee kosmonauten landden op 19 juni op de Steppe van Kazachstan.
Foto v.l.n.r.: Andriyan Nikolayev en Vitaly Sevastyanov.
De ruimtesonde Venera 7 van de Sovjet Unie werd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome gelanceerd op 17 augustus om 05:38 UTC.
Het was voor de Sovjets de zoveelste mijlpaal voor in de geschiedenisboeken, het was namelijk de eerste sonde die vanaf een andere planeet wetenschappelijke informatie stuurde naar de aarde.
Na een lange reis door de ruimte landde de Venera 7 op 15 december op de planeet Venus. Om niet te pletter te slaan, zoals voorgaande sondes, werd er nu gebruikgemaakt van zeven kleinere parachutes om zo een geslaagde landing te maken. De sonde zond gedurende 35 minuten gegevens naar de aarde. Daarna stopte de communicatie doordat waarschijnlijk Venera 7 was omgevallen en de antenne niet meer correct gericht stond.
Op 22 augustus om 05:06 UTC werd de Kosmos 359 gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmdrome.
Deze Sovjet ruimtesonde (Venus 8A) was gelijk aan de Venera 7 en zou naar de planeet Venus gaan voor onderzoek, maar de laatste trap van de raket gaf problemen waardoor de lancering mislukte.
De sonde bleef in een baan om de aarde draaien tot deze op 6 november in de aardse atmosfeer verbrandde.
Vanaf lanceerbasis Woomera Test Range werd op 2 september om 00:34 UTC de eerste Black Arrow raket gelanceerd.
Deze drietrapsraket van het Verenigd Koninkrijk had een hoogte van 13,2 meter met een diameter van 2 meter en was instaat om ladingen van 100 kilogram in een lage omloopbaan te brengen.
De eerste lancering van deze raket vanaf de Australische lanceerbasis is mislukt vanwege een lekkage in oxidatorsysteem waardoor dit systeem niet onder druk gezet kon worden. Hierdoor werd de tweede trap te vroeg uitgeschakeld zodat de raket niet in een omloopbaan kon worden gebracht.
Op 12 september om 13:25 UTC werd de Luna 16 (Ye-8-5 No.406) gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
De Luna 16 missie van de Sovjet Unie naar de maan bestaat uit twee delen. Het eerste was landen op de maan en daarna weer opstijgen en retour naar aarde.
Na een reis door de ruimte landde Luna 16 op 20 september op de de maan in Mare Fecunditatis. Er werden bodemmonster genomen waarna de retourcapsule opsteeg en weer op aarde landde op 24 september.
Op 25 september om 05:00 UTC werd de eerste Japanse M-4S raket gelanceerd vanaf Kagoshima Space Center maar mislukte.
Deze viertrapsraket met 8 strap-ons met vaste brandstof en kon 180 kilogram aan lading in een lage omloopbaan brengen.
De hoogte van de raket was 23,6 meter met een diameter van 1,41 meter.
De Sovjet Unie lanceerde het ruimtevaartuig Zond 8 op 20 oktober om 19:55 UTC vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Het ruimtevaartuig van het type Soyuz 7K-L1 No.14 was een testvlucht naar maan en retour. Na een voorspoedige reis maakte de Zond 8 foto’s van het maanoppervlak om vervolgens weer de terugreis naar aarde te maken.
Na enkele koerscorrecties landde de Zond 8 in de Indische Oceaan op 27 oktober.
De Luna 17 van de Sovjet Unie werd op 10 november om 14:40 UTC gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
De Luna 17 missie naar de maan bestond uit twee delen. Het eerste was landen op de maan en daarna een onbemand voertuig laten rijden voor onderzoek.
De maanlander landde op 17 november op de maan in Sea of Rains. Na drie uur ging de maanrover Lunokhod 1 op onderzoek uit en reed 10,54 kilometer op de maan rond. De laatste communicatie met de Lunokhod 1 was op 14 september 1971.
Op 24 november om 05:15 UTC werd de eerst Soyuz-L gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
De tweetrapsraket van de Sovjet Unie met vier strap-ons had een hoogte van 50 meter met een doorsnede van 10,3 meter en kon een lading van 5.500 kilogram in een lage omloopbaan van de aarde brengen.
Het was een afgeleid ontwerp van de R-7A raket.
De Sovjet Unie lanceerde op 24 november om 05:15 UTC de Kosmos 379 vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Dit was de eerte onbemande testvlucht met een T2K ruimtevaartuig met het officiële doel het bestuderen van de atmosfeer. Het ruimtevaartuig werd in een baan om de aarde gebracht waarna er testen werden uitgevoerd aan het voortstuwingssysteem van de maanmodule Lunnyi Korabl (LK).
Het was een succesvolle missie en de Kosmos 379 kwam op 21 september 1983 in de atmosfeer van de aarde.
Op 30 november om 22:40 UTC werd de OAO B gelanceerd vanaf lanceerbasis Cape Canaveral.
Deze Orbiting Astronomical Observatory B (OAO B) van de NASA had een telescoop en spectrometer aan boord en observeerde het heelal in het röntgen- en ultraviolette spectrum.
Tijdens de lancering ging het mis omdat de satelliet niet los kwam van de bovenste trap.
Op 12 december om 10:53 UTC werd de SAS A (Explorer 42 / Uhuru) gelanceerd vanaf lanceerbasis Luigi Broglio Space Centre.
Deze astronomie satelliet van de Amerikaanse ruimtevaart organisatie NASA was een röntgen ruimtetelescoop dat deel uitmaakte van het Explorer programma. De SAS A had instrumenten aan boord die de volgende doelen hadden:
- Het bestuderen van röntgenbronnen met een energiebereik van 2-20keV;
- Het bepalen van heldere röntgenbronlocaties;
- Het bestuderen van röntgenbronlocaties van 15 boogseconden
- Het ontdekken van röntgenbronnen